Bugün Bakırköy'e giderken yine aynı şey oldu. Otobüs Bakırköy merkeze giriş yapmak için o keskin virajını yaptıktan sonra şöyle bir doğruldum yerimde, hazırlandım. Başımı sola çevirdim. Camdan dışarı baktım...
İstanbul'a geleli 12 yıl oldu ve ben ne zaman Bakırköy'e gitsem hep bu anı yaşarım. Ama artık eskisi gibi değil bu an. Bana o anlık mutluluğu yaşatmıyor çünkü yok artık o amca. Artık o camdan dışarı bakma hüzünlendiriyor beni. Aslında bugün onu göremeyeceğimi; camdan dışarı baktığımda kendisi yerine pencereye yapıştırılmış resmini göreceğimi biliyordum. Uzun zamandır biliyorum... Ama uzun bir aradan sonra Bakırköy'e gidince tekrar canlanıverdi aklımda birdenbire o sevimli yüzü. İnternette bir araştırayım bakayım dedim; bir tek ben olamazdım ya koca İstanbul'da, Bakırköy'den geçen otobüslerdeki, minibüslerdeki ve arabalardaki insanlara el sallayan amcayı...Evet bir tek ben değilmişim!!! Ne kadar çok kişi varmış onu tanıyan. Hatta Facebook'da bir sayfa bile açılmış onun için. İtü sözlükte onun hakkında yazılanlar ve biraz daha fazlası...
Adı Özer'miş amcanın. SSK emeklisi. Her gün saat 6-7 gibi Bakırköy kitapçılarının oraya gider kedileri doyururmuş. Günün geri kalan kısmını da penceresinin önünde oturup gelip geçen araçlardaki insanlara el sallamakla geçirirmiş. 09.01.2009 tarihinde vefat etmiş Özer amca.
Düşündüm de belki sıradan bir insandı, tipik bir memur hayatı yaşadı... ama ne kadar çok insanın aklına kazınmış sıcak bir gülümsemeyle bir el sallamasıyla...Her sabah işe giderken Özer amcaya el sallamayı alışkanlık edinenler var ve şimdilerde eksikliğini yaşayan.
Sadece otobüsün camından bakıp el sallardım ona. Gülümserdi kocaman... Gülümseyince mutlu oldu derdim, ben de mutlu olurdum kendimce. Şimdi yok ama bir sürü İstanbullu'nun hatıralarında...Sıcacık ama hüzünlü bir gülümsemeyle hatırlanıyor Özer amca...
Derya
Ne kadar çok insanın kalbinde iz bırakmış; ne güzel
YanıtlaSilben hiç farkında değilim hocam oysa ne kadar çok tanıyan varmış onu.
YanıtlaSil